Kada se postavi sumnja na malignu bolest neophodno je sprovesti određene dijagnostičke procedure koje su različite i zavise od lokalizacije bolesti.
Cilj sprovođenja dijagnostičkih procedura je određivanje stadijuma bolesti u kome se započinje lečenje pacijenta.

Najčešće dijagnostičke procedure
· Ispitivanje uzorka krvi: biohemijske analize i ispitivanje tumor markera.
· Radiološke dijagnostičke procedure: ultrazvuk, rendgenski snimak, scintigrafija, skener, magnetna rezonanca, PET sken…
· Endoskopske procedurame: gezofagogastroskopija, kolonoskopija, bronhoskopija…
· Patohistološka dijagnostika: mikroskopski pregled uzorka tkiva.

Lečenje je različito u različitim stadijumima bolesti.

Maligna bolest se najčešće klasifikuje u IV stadijuma.
I stadijum bolesti je bolest koja je lokalizovana samo na organu na kome je nastala.
II stadijum bolesti je stadijum lokoregionalne bolesti, a to znači da je bolest lokalizovana na organ na kome je nastala ali se proširila i na lokalne limfne žlezde.
III stadijum bolesti predstavlja stadijum lokoregionalno proširene bolesti. To je stadijum kada je bolest uznapredovala lokalno, na mestu gde je nastala i/ili u regionalnim limfnim čvorovima ali još uvek nije dala udaljenje metastaze.
IV stadijum bolesti je stadijum kada se bolest raširila i na udaljenje organe.

Najčešci vidovi lečenja su:
· Hirurško lečenje
· Lečenje citostaticima - hemioterapija
· Lečenje zračenjem - radioterapija
· Hormonska terapija
· Imunoterapija - biološka terapija

Lečenja raka je multidisciplinarno i konzilijarno. Više lekara različite specijalnosti učestvuje u lečenju i zato je potrebno da pacijent pre započinjanja lečenja a posle sprovođenja dijagnostike ima konzilijarni pregled na kome se u zavisnosti od stadijuma bolesti određuje koji vid lečenja će se sprovesti i kojim redosledom će lečenje teći.

Pre započinjanja bilo kakve vrste lečenja neophodna je patohistološka, mikroskopska potvrda da se radi o raku.

dr Maja Gulan